Εἴ τι καλὸν μανθάνουσιν οἱ νεανίαι ἐν τῇ ψυχῇ αὐτὸ φυλάττουσιν.



viernes, 28 de febrero de 2014

LISTA 10

ηὐτομόλησε: 3ªsg.aor.ind.act. de αὐτομολέω
ἠνάγκασα: 1ªsg.aor.ind.act. de ἀναγκάζω
ἰδών: nom.masc.sg. part.aor.act. de ὁράω
ἀφίκοντο: 3ªpl. aor.ind. de ἀφικνέομαι
ὁρμισθείς: nom.masc.sg.part. aor. pas. de ὁρμίζω
ἀποπέμψαι: infin.aor.act. de ἀποπέμπω
παρασκευασάμενοι: nom.masc.pl. part.aor. med. de παρασκευάζω
ἐπεσιτίσαντο: 3ªpl. aor.ind. de ἐπισιτίζομαι
ἀπελθεῖν: infin.aor. de ἀπέρχομαι
πεπραγμένα: n-ac.n.pl. part.perf.med.pas. de πράττω
συγγράψουσι: 3ªpl. fut.ind.act. de συγγράφω
πιστεύσωμεν: 1ªpl. aor.subj. act. de πιστεύω
ἠρώτησε: 3ªsg. aor.ind.act. de ἐρωτάω
εἰργασμένην: acus.fem.sg. part.perf. de ἐργάζομαι
ἐβοήθουν: 1ªsg/3ªpl. imperf.ind.act. de βοηθέω
ἐνόμισαν: 3ªpl.aor.ind.act. de νομίζω

jueves, 27 de febrero de 2014

TUITS DE AMOR

Aqui están por fin os vosos tuits de amor. Noraboa a todos. En xeral están todos moi ben.

Ὁ ἐρως ἀναγκαῖός ἐστιν ἐν τῷ βίῳ τῶν ἀνθρώπων 
Ὁ ἔρως ἀλήθεια τῆς καρδίας ἐστίν  
Ὁ ἔρως ἀναγκαῖος τῷ βίῳ ἐστίν  
Οἱ ἑλληνικοὶ νομίζουσι τὸν ἔρωτα καλόν  
Ὁ ἔρως τοῦ κάλλους αὐτοῦ αἴτιός ἐστιν. 
Οἱ σοφοὶ νομίζουσι τὸν ἔρωτα καλόν  
Ὁ μὲν ἔρως οὐκ ἡ ἀπόκρισις ἐστίν, ἐσθίειν δὲ ναί  
Ὁ ἔρως ἔχει ἀληθὴς εἶναι  
Ὁ ἔρως σε ἐράω ὥσπερ Λεονίδας τὸν πόλεμον 
Οὐδὲν χείρον ἐστιν ἢ τις ὃς σὲ μισεῖ, πλὴν τις ὃς σὲ ἑρᾷ. 

Θανόντος τοῦ Ἔρωτος, ὁ βίος τελευτᾷ.  

Lista 9

κατηγόρουν: 1ªsg/3ªpl.imperf.ind.act. de κατηγορέω
συγκαλέσας: nom.m.sg.partic.aor.act. de συγκαλέω
ὥρμησαν: 3ªpl.aor.ind.act.de ὁρμάω/ὁρμέω
ἔφασαν: 3ªpl.imperf.ind.act.de φημί
τάξαι: infin.aor.act.de τάσσω (τάττω)
διαβάς: nom.m.sg.partic.aor.act.de διαβαίνω
εἶπε: 3ªsg.aor.ind.act.de λέγω
ἀπῆλθον:1ªsg/3ªpl.aor.ind.act.de ἀπέρχομαι
ξυνελαμβάνοντο: 3ºpl.imp.ind.med-pas.de ξυλλαμβάνω
συγγράψουσι: 3ªpl.fut.ind.act.de συγγράφω
πολιτεύσοιντο: 3ªpl.fut.opt.med.de πολιτεύω
ἐδόκει: 3ªsg.imperf.ind.act.de δοκέω
μεταπεμψάμενος: nom.m.sg.part.aor.med.de μεταπέμπω

domingo, 23 de febrero de 2014

Máis frases antes da 3ª declinación

1-Δεῖ καλὸς καὶ ἀγαθὸς εἶναι. 
Ἐθέλω ταῦτα εἰς τὴν ἀγορὰν φέρειν. 
Ὁ κύριος κελεύσει ταῦτα ποιεῖν. 
Τῷ πολίτῃ συμφέρει τὰ δίκαια λέγειν καί ποιεῖν. 
Χρὴ τὴν ἀλήθειαν ἀεὶ λέγειν. 
Ἡμεῖς ἐθέλομεν τοῦτον γιγνώσκειν. 
Ἐκέλευες ταύτην τὴν ἐπιστολὴν γράφειν. 
Κακόν ἐστι τοὺς τῶν φίλων λόγους οὐκ ἀκούειν. 
Ἐθέλω αὐτοῖς σύμμαχος εἶναι καὶ πέμπω αὐτοῖς χρήματα.
Ἐνόμίζον ὑμῖν εἶναι ἀεὶ φίλος καὶ σύμμαχος.

ÍTACA

Esta canción de LLUÍS LLACH ten moito que ver coa Odisea. Escoitádea, seguro que vos gusta.

jueves, 20 de febrero de 2014

Folga de hoxe

Exercicio que íamos corrixir hoxe en clase:
páxina 97 exercicio 2:
a. Ἐλέγομεν ὑμῖν τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ (αὐτῆς, αὐτῶν)
b. Αὐτῇ ἐστὶν ὀλίγη ἐλευθερία.

Frases que hai que traer feitas para mañá venres 21 de febreiro
1- Κακόν ἐστι ἄδικος εἶναι.
2- Ἀεὶ καλὸν ἐστὶ τὴν ἀλήθειαν λέγειν.
3- Ἀδύνατόν ἐστι φίλους ἔχειν.
4- Αἱ τῆς Σπάρτης γυναῖκες ἐν τοῖς γυμνασίοις ἐμάνθανον εἶναι ἰσχυραί.
5- Ὁ ἀνθρώπινος βίος δῶρον τοῦ οὐρανοῦ ἐστι καὶ δεῖ τὸν θεὸν σέβειν οὐ μόνον τῇ γλώττῃ καὶ τοῖς λόγοις ἀλλὰ καὶ τοῖς ἔργοις.
6- Ὁ ῥήτωρ ἀεὶ τὰ αὐτὰ λέγει.
7- Οἱ μὲν τῶν στρατιωτῶν ἐφύλαττον τὴν πύλην, οἱ δὲ πρὸς αὐτὴν ἔφευγον
8- Ἐγὼ ἐθέλω τὸν φίλον αὐτοῦ γιγνώσκειν.
9- Ἐν ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ οἱ Ἀθηναῖοι δημοκρατίαν ἀγαθὴν ἐνόμιζον.
10- Τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν δίκαιοι εἰσίν, οἱ δ᾿ ἄδικοι.
11- Οἱ μὲν λέγουσι τάδε, οἱ δὲ ταῦτα.
12- Δεῖ τὴν ἑταίρειαν ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων διώκειν
13- Ἐβούλευον τὴν πατρίδα τοῖς ὅπλοις σῴζειν.

CARACTERÍSTICAS E TEMAS DA POESÍA LÍRICA

Se entiende por poesía lírica un tipo de poesía personal, que se desarrolla en los s. VII y VI a.C. (cuando el mundo griego estaba en plena transformación),  y que toma al propio poeta y sus sentimientos como tema principal, lo que quiere decir que es una poesía mayoritariamente subjetiva.
La lírica, al igual que hizo antes la épica, pasa por dos etapas:
  1. Lírica popularEn esta primera etapa, denominada lírica popular, los poetas se limitan a repetir, con pequeñas variaciones, los poemas transmitidos por la tradición oral.
  2. Lírica literariaSurge en Grecia alrededor del siglo VII a.C. En esta etapa, llamada lírica literaria, el poeta se sirve de la escritura y se convierte ya en creador.
Las características que definen a la lírica son:
a)    Ser una poesía rica, variada y de breve extensión.
b)    Ser el primer tipo de poesía escrita en primera persona, (con el fin de influir más en los destinatarios y expresar los sentimientos del autor de forma más literal), lo que permitía que la poesía no fuese anónima.
c)    En el poema, el mito pierde gran parte de su importancia, llegando incluso a desaparecer. En todos los casos la prioridad la tiene la expresión de las propias emociones y sentimientos.
d)    Es una poesía esencialmente cantada y con acompañamiento musical, teniendo incluso a veces el complemento de la danza.
e)    Se abandonó el hexámetro dactílico de la épica, surgiendo nuevos tipos de versos, pues la lírica evitaba los poemas formados por largas tiradas de versos iguales.
f)    En cuanto a la lengua utilizada para componer los poemas, se adoptó en cada lugar el dialecto local, lo cual contribuyó a consagrar los dialectos griegos de cada zona.
Hoy en día, los poemas líricos que nos quedan están en un estado bastante fragmentario, pero nos permiten conocer las características citadas anteriormente, así como el hecho de que había varios tipos de lírica:
  1. Lírica Monódica: Era el nombre que recibía la poesía lírica destinada a ser cantada por un solista. Dentro de la lírica monódica, hay diferentes clasificaciones que dependen del tipo de lenguaje, el tema y el contenido del poema.
Puede ser:
a)    ELEGÍA.   (palabra que viene de ἔλεγος – duelo). Es un tipo de poesía relacionada en su origen con los banquetes. Trataba una temática diversa (como la política, lo erótico…), generalmente seria, acompañada de flauta. Se componía en un tipo de verso denominado dístico elegíaco y la lengua utilizada era el dialecto jónico ático. Los cultivadores de este tipo de poesía fueron: Calino, Tirteo, Solón, Mimnermo y Teognis.

b)    YAMBO. Es un tipo de poesía que surgió relacionada con el culto a Deméter y Dioniso. Su contenido era burlesco y satírico. Se componía en un tipo de versos formados por yambos. Entre sus cultivadores se encuentran: Semónides, Hiponacte y, sobre todo, Arquíloco.

c)    POESÍA MÉLICA. Es un tipo de poesía que canta sobre todo el amor, el vino y las mujeres. Es la canción de banquete por excelencia y se acompañaba de una especie de lira grande de muchas cuerdas. Se utilizaban distintos tipos de versos. Entre sus cultivadores destacan: Alceo, Safo y Anacreonte.
  1. LÍRICA CORAL: Poesía cantada por un grupo o coro.
Es la poesía que se dedicaba a realizar himnos a los dioses, u odas y cantos a héroes y atletas; además de realizar cantos de guerra.
Sin embargo los temas más recurrentes de esta lírica son: el vino, el amor y las mujeres.
En cuanto a su estructura métrica, se utilizaban las tríadas, formadas por tres estrofas. Entre sus géneros destacamos:

  1. HIMNO. Canto ritual dirigido a una divinidad. Sin embargo había otro tipo de himnos como: el canto procesional, el treno (canto fúnebre) y el epitalamio (canto nupcial).
  2. CANTOS DEDICADOS A LOS HOMBRES. Destacan elogio, el canto triunfal y el canto de guerra.
Fueron muchos los poetas corales, entre ellos destacan: Alcmán, Estesícoro, Simónides y Píndaro.

Naiara Ferreiroa (2º B)

domingo, 16 de febrero de 2014

Aqui tedes corrixida a lista de verbos 8

Tradución do texto 3 de Anábasis:
3    Ciro asedia Mileto


En Mileto Tisafernes, como presintiera que algunos deliberaban esas mismas cosas [pasarse a Ciro], a unos los mató y a otros los desterró. Ciro, después de acoger a los que huían (exiliados), y de reunir un ejército, cercaba Mileto por tierra y por mar.

Tradución do texto 1 (exames do final da antoloxía):

     1) Victoria naval dos lacedemonios 

       Después de eso, no muchos días después, llegó de Atenas Timócares con unas pocas naves.      Al punto de nuevo combatieron por mar lacedemonios y atenienses, vencieron los lacedemonios,  siendo guía Agesándridas.

     


viernes, 14 de febrero de 2014

para preparar o exame de 1º de Bac.

1ª) Analiza estas palabras:
τὸ μαντεῖον
αἱ σῦκαι
τὸν ἄνθρωπον
ταῖς ἡμέραις

2ª) Pon en nominativo singular os seguintes grupos de palabras:
ταύτῃ τῇ θαλάττῃ
αἵδε αἱ ὁδοί
ἐκεῖνα τὰ δῶρα
τοὺς ἀγαθοὺς στρατιῶτας


3ª) Analiza sintácticamente e traduce as seguintes frases:
  1. Οἱ σοφισταὶ ἀστρονομίαν τε καὶ γεωμετρίαν τοὺς μαθητὰς διδάσκουσιν
  2. Δύο φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἐβάδιζον
  3. Οἱ παλαίοι ἄνθρωποι τοὺς φιλοσόφους σοφοὺς ἐνόμιζον
  4. Ἐν ταῖς Ἀθηναῖς ἦσαν σοφοὶ ποιηταί
  5. Πόλεμος ποιεῖ τοὺς μὲν δούλους, τοὺς δὲ ἐλευθέρους
  6. Τὴν μὲν ἀλήθειαν μοι λέγεις, ἐγὼ δὲ αὐτὴν οὐκ ἀκούω
  7. Οἵδε οἱ φιλόσοφοι ἐμάνθανον αὐτὴν τὴν ἀλήθειαν
  8. Ἀλέξανδρος πλεύσει ἐξ Ἀθηνῶν πρὸς ἐκείνην τὴν νῆσον

4ª) Analiza morfoloxicamente os verbos das frases.

5ª) Traduce estes sintagmas:

αὐτοὺς γιγνώσκετε
τὰ αὐτὰ ἐλέγομεν
ὁ παῖς αὐτῆς
αὐτοὶ λέγουσιν

6ª) Responde ás seguintes cuestións:

a.- A civilización minoica: época que abarca, as cidades, a sociedade, a arte, a escritura, a relixión.

b.- A civilización micénica: época que abarca, as cidades, a sociedade, a arte, a escritura, a relixión.

c.- Quen excavou Micenas?

d.- Quen excavou Creta?

e.- Nome latino de Hades, Perséfone, Eros, Poseidón e as Moiras.

f.- Que sabes de Agamenón?





jueves, 13 de febrero de 2014

Tuit de amor

Ἀλλ᾿ ἔγωγέ φημι χρῆναι τὸν ῎Ερωτα τιμᾶν, καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικά· καὶ νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος.


lista verbos 8

θηρᾷ : 3ªsg.pres.ind/subx.act. de θηράω
ἡγησάμενος: nom.m.sg.partic.aor. de ἡγοῦμαι
ναυπηγεῖσθαι: infin.pres.med-pas. de ναυπηγέω
ἀντιπαρεσκευάζετο: 3ªsg.imperf. de ἀντιπαρασκευάζομαι
ἰόντα: acus.m.sg./ nom.acus.n.pl.partic.pres.act. de εἶμι
οὐρῆσαι: infin.aor.act. de οὐρέω
διέβη: 3ªsg.aor.ind.act. de διαβαίνω
ἁλίσκηται: 3ª sg. pres.subx. de ἁλίσκομαι
ἐρᾶν: infin.pres.act. de ἐράω
ἐβοήθει: 3ªsg.imperf.ind.act. de βοηθέω

jueves, 6 de febrero de 2014

A ODISEA

*Hoxe ímosvos falar dun heroe, Odiseo, coñecido tamén como Ulises.
Ulises é o prototipo de home astuto e aventureiro que consegue superar toda clase de perigos con tal de lograr o seu fin. *De feito, Homero chámalle “o urdidor de enganos”, “o de multiforme inxenio” (πολύτροπος), epítetos que o definen con claridade.*
É n´A Odisea de Homero onde se narran as peripecias de Odiseo no regreso a súa patria, a illa de Ítaca, despois de dez anos de guerra en Troia. *En Ítaca espéralle a súa muller Penélope e o fillo de ambos, Telémaco. Este regreso durará outros dez anos por mor da vinganza de Poseidón, *mais estará cheo de aventuras tan marabillosas que acabarán por converter o poema da Odisea nun dos mellores relatos de aventuras de todos os tempos, así como a palabra “odisea” en sinónimo de aventura, e ao seu protagonista, Ulises, nun símbolo universal.
Pois ben, quero presentarvos ás persoas que vos van narrar estas aventuras:

- á narradora vai ser LUCÍA
- Ulises: SARA
- o cíclope Polifemo: CARLA
- Aquiles: AGUSTINA
- ás sereas: ANDREA, MARÍA, CARMELA e ANA
- a música: ??
- -o presentador que vos fala + poeta: ERNESTO

Pero vaiamos á narración. Así comeza:



*MÚSICA enteira
῎Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλά.......

Fálame, Musa, do varón arteiro que, despois de destruir a sagrada cidade de Troia, andou errante longo tempo, viu tantas poboacións e coñeceu os costumes de moitos homes; *o que padeceu no seu ánimo tantos traballos na súa navegación polo ponto, en canto procuraba salvar a súa vida e a volta á patria cos seus compañeiros.

Hoxe traémosvos aquí as aventuras deste varón de multiforme inxenio.
*Atrás deixamos en Ítaca aos pretendentes acosando a Penélope para que escolla marido, e a Penélope coa súa artimaña de tecer de día e destecer pola noite para retrasar esa decisión; *tamén deixamos atrás a Telémaco, o fillo de Penélope e Ulises, navegando en busca de novas do seu pai.
*Deixamos atrás todos estes episodios para centrarnos en Ulises. Este, tras pasar sete anos retido pola ninfa Calipso na illa Ogígia, *consegue unha balsa e chega ao país dos feacios.
Alí é acollido hospitalariamente, *primeiro por Nausícaa, e logo polos pais dela, os reis Alcínoo e Arete.
No transcurso dun banquete celebrado na súa honra, o heroe preséntase con estas palabras ante os feacios:

* “Son Odiseo Laertíada, ben coñecido de todos os homes polas miñas astucias de toda clase, e a miña gloria chega até o ceo. Habito en Ítaca, *que se ve de lonxe, unha illa rochosa, mais boa criadora de mozos, e eu non podo achar cousa algunha que sexa máis doce que a miña patria.

MÚSICA

A continuación Ulises conta aos feacios as súas aventuras nunha especie de flash back.
  1. *Odiseo comeza a narración no momento en que el e os seus homes parten de Troia e, tras fuxir dos cícones, chegan ao país dos lotófagos (“comedores de loto”).
*Os lotófagos deron a comer loto a algúns dos meus homes, e cantos probaron este froito, doce como o mel, xa non querían regresar, antes desexaban permanecer cos lotófagos, comendo loto, sen lembrarse do regreso á patria.
Odiseo non ten máis remedio que obrigalos a embarcar pola forza. *
  1. A continuación contará a aventura dos cíclopes, que uns sitúan na illa de Sicilia e outros en Cumas.
A continuación chegamos as terras dos cíclopes, soberbios e sen lei, que nin prantan árbores nin labran os campos, *senón que todo lles nace sen semente e sen arada e faíllelo medrar a chuvia enviada por Zeus. Non teñen ágoras nin leis senón que viven nos cumios de altos montes, dentro de excavadas grutas…
*Nunha desas grutas moraba un varón xigantesco, solitario, que entendía en apacentar rabaños lonxe dos demais homes, sen tratarse con ninguén…
*Entran na caverna onde habita o cíclope Polifemo, pastor de ovellas, que ao chegar devora a varios dos homes e mantén aos demais pechados na gruta mentres sae co seu gando. *Ocórreselle a Odiseo embriagar ao cíclope e, cando xa se atopa algo bébedo, dille a Ulises:

*-Dame de bo grado máis viño e faime saber axiña o teu nome

-Cíclope, preguntas cál é o meu nome e voucho dicir. Meu nome é NINGUÉN e NINGUÉN chámanme miña nai, meu pai e os meus compañeiros.

*-Pois a NINGUÉN comereimo o derradeiro, despois dos seus compañeiros; tal será o don hospitalario que che ofreza.

A continuación o cíclope queda durmido. *Mais como non o poden matar porque o necesitan para separar a enorme rocha que tapa a entrada da cova, collen unha estaca de oliveira *e crávanlla no seu único ollo. O cíclope, que agora está cego, intenta inútilmente recibir axuda dos outros cíclopes da illa, *pois ás preguntas destes Polifemo responde que “Ninguén” o atacou. *Ao día seguinte conseguen saír da cova desta maneira:
Había uns carneiros ben alimentados, fermosos, grandes, de espesa e escura la; *ateinos de tres en tres, entrelazando vimbios daqueles sobre os que durmía o monstruoso e inxusto cíclope; *e así, o do centro, levaba a un home e os outros dous ían a entrambos lados para que salvasen aos meus compañeiros. *Tres carneiros levaban, pois, a cada home. Mais eu, vendo que había outro carneiro que sobresaía entre todos, *collino e agarreime con ambas mans á abundantísima la.
Cando se descubriu a filla da mañá, a Aurora de rosáceos dedos, Polifemo deixou saír as ovellas a pacer, *palpando o lombo a todas as reses que estaban de pé, mais non advertiu que os meus compañeiros ían atados aos peitos dos animais.
*Este episodio atraerá sobre Odiseo a cólera de Poseidón, pai do cíclope, quen a partir de agora lle vai facer a navegación aínda máis difícil. *
MÚSICA
  1. A continuación chegan á illa onde habita o señor dos ventos Eolo, *que entrega a Odiseo un odre de pel de boi no que estan encerrados todos os ventos contrarios, agás o Céfiro que debe conducilo directamente a Ítaca, advertíndolle que non o abra até chegar a porto. * Mais cando xa avistan a illa, os compañeiros de Ulises, sospeitando que os engana e crendo que dentro hai un tesouro, abren o odre mentres o heroe durme. Axiña os ventos escapan e desencadean unha tempestade que os leva de novo a Eolia. Porén, esta vez Eolo négase a axudalo.*
  2. Tras a aventura cos lestrigóns, *ancoran nunha cala da illa de Eea, onde reina a feiticeira Circe, que converte en porcos a varios compañeiros. *Pero cando Circe toca coa súa variña a Ulises, este permanece inmune ao feitizo, grazas a unha pranta máxica *(moly) que lle proporcionara o deus Hermes, e obriga a Circe a devolver aos compañeiros o seu aspecto humano.
*Oh Circe! Que home querería probar a comida e a bebida antes de liberar aos compañeiros e contemplalos cos seus propios ollos?
Así dixen. *Circe saíu do palacio cunha vara na man, abriu as portas do cortello e sacou aos meus compañeiros coa figura de porcos de nove anos. *Untounos cunha nova droga e axiña caeron dos membros as cerdas que antes lles fixo medrar a perniciosa droga suministrada pola veneranda Circe, *e os meus amigos volveron a ser homes de novo, máis mozos aínda e máis fermosos e altos.
Porén, Odiseo permanece xunto a Circe un ano e ten con ela un fillo, chamado Telégono. Transcorrido ese tempo Ulises pensa xa en regresar.
MÚSICA
  1. *Circe accede a que se vaian, mais antes Ulises deberá baixar ao Hades a consultar a sombra do adiviño Tiresias sobre o seu regreso a Ítaca. *O adiviño predille que o camiño de regreso estará cheo de novos perigos, advertíndolle que non toque as vacas de Helio, que chegará só a Ítaca e terá que matar os pretendentes. No Hades encontra a moitos coñecidos, que xa morreran, entre eles a Aquiles:
*-Oh Aquiles, fillo de Peleo! Ti es o máis feliz de todos os homes que naceron e nacerán, posto que antes, cando vivías, os aqueos te honrábamos como a un deus, e agora, estando aquí, imperas poderosamente sobre os difuntos. Polo tanto, oh Aquiles!, non debes entristecerte por estar morto.
*-Non intentes consolarme da morte, esclarecido Odiseo: preferiría ser labrador e servir a un home indixente que tivese pouco caudal para se manter, a reinar sobre todos os mortos.
  1. *Xa de volta do Hades, parten de novo e chegan á illa do Mediterráneo na que habitan as sereas. Alí, seguindo os consellos de Circe, *os homes tapan as orellas con cera e Odiseo faise atar ao mastro da nave para poder escoitalas e non sucumbir ao seu doce e irresistible canto. Ordena ademais que non o desaten por moi insistentes que sexan os seus rogos.
*-Achégate, célebre Odiseo, gloria insigne dos aqueos, e detén a nave para que escoites a nosa voz. Ninguén pasou na súa negra nave sen oír a suave voz que flúe da nosa boca.
*-O meu corazón sentiu ganas de escoitalas, movín as cellas, mandando aos compañeiros que me desatasen, pero non me fixeron caso e seguiron remando. Dous deles erguéronse e atáronme con novos lazos que me suxeitaban máis reciamente.
Desta maneira conseguen fuxir das sereas e seguir a viaxe.
MÚSICA
  1. *Chegan despois ao estreito de Mesina, no que habitan dous monstros a cada lado. Nun lado está Caribdis, *monstro non personificado que habita nunha rocha. Tres veces ao día aspira as augas do mar *e outras tres expúlsaas pola súa boca xigantesca, tragando á vez todo o que hai arredor. En fronte, nun escuro antro, habita Escila, *que posúe un corpo de muller na súa parte superior, pero nácenlle das inguas seis cans, con doce espantosos pés, seis longos pescozos e seis horribeis cabezas con outras tantas bocas; cada boca contén tres ringleiras de dentes cos que mata e devora aos navegantes. Odiseo escolle a Escila
*Escila colleu da cóncava embarcación aos seis compañeiros que máis sobresaían pola súa forza. Cando quixen volver os ollos, vin no ar os pés e as mans daqueles que eran arrebatados e que me chamaban co corazón afrixido. Da mesma maneira que un pescador, cando bota desde un promontorio o cebo aos peixes cunha longa caña e, así que colle un peixe, o saca palpitante; así tamén os meus compañeiros, palpitantes, eran levados ás rochas e alí, na entrada da cova, eran devorados por Escila, mentres berraban e me tendían os brazos nunha loita terrible.
Desta maneira, Odiseo só perde seis homes e consegue escapar de Caribdis.
  1. *Arriban á illa de Trinacria onde pacen as vacas de Helio. Os homes infrinxen a prohibición e comen algúns animais sagrados. Helio queíxase ante Zeus e este no medio dunha terrible tempestade destroza o navío cun raio. *Só logra salvarse Odiseo agarrándose a un madeiro.

  1. Tras nove días á deriva aferrado ao mastro, chega só á illa Ogígia onde habita a ninfa Calipso. *Esta, namorada do heroe, reteno ao seu carón durante sete anos. Porén, *malia lle ofrecer a inmortalidade e a eterna xuventude, non pode facer desaparecer do heroe *o desexo de volver a Ítaca e finalmente permítelle a construción dun navío.

  1. Xa no país dos feacios, o rei Alcínoo conmovido polo relato das aventuras de Odiseo, facilítalle unha nave para regresar a Ítaca. *

MÚSICA enteira


Os textos en blanco = narrador (Lucía)
O texto verde = presentador + poeta (Ernesto)
O texto vermello = Odiseo (Sara)
Os textos azuis = Cíclope (Carla)
O texto morado = Aquiles (Agustina)
O texto laranxa = Sereas (Andrea, María, Carmela, Ana)
Música= Nico?






martes, 4 de febrero de 2014

A ÉPICA DE HOMERO

La épica es un tipo de poesía narrativa que canta las hazañas de unos héroes convertidos en modelos de virtudes varoniles como el valor o la nobleza.
En Grecia, empieza siendo cantada por los aedos en versos largos todos iguales, hexámetros dactílicos, con acompañamiento musical, ante el público. En casi todas las culturas hubo una primera etapa oral en la que el cantor se limitaba a repetir historias que había escuchado anteriormente. A esta etapa le sucede una segunda, a la que pertenece Homero, en la que el rapsoda recita los textos pero basándose ya en un texto fijado por escrito.
La literatura griega y occidental comienza con dos poemas épicos, la Ilíada y la Odisea, que normalmente se atribuyen a Homero, pese a la cuestión de si éste existió o no.
La Ilíada consta de 24 cantos y alrededor de 15.000 versos, todos ellos hexámetros dactílicos.
Narra la cólera de Aquiles y los combates en torno a Troya durante unos días del último año de una querra que durará más de diez años. Aquiles, el más valeroso de los aqueos, es humillado por Agamenón, jefe de los griegos aliados contra Troya. Aquiles le insulta en la asamblea pero no lo mata y se retira a su campamento con sus guerreros. Su madre Tetis, diosa marina, logra que Zeus prometa que los aqueos tendrán que pedirle ayuda a Aquiles porque se verán en peligro de derrota por los troyanos. Así sucede y Aquiles recupera su honor, pero éste se niega a regresar. Patroclo, amigo de Aquiles y desobedeciendo sus consejos, intenta atacar a Troya llevando la armadura de Aquiles. Héctor lo mata y se queda con la armadura de Aquiles, quien jura vengar la muerte de su amigo y lo consigue. Tras la victoria, viene la escena de la devolución a Príamo del cadáver de Héctor.

La Ilíada no es la narración de la guerra de Troya. Poemas épicos posteriores narraran su comienzo y su final (Los Cantos Chipriotas, La Etiópida, El final de la guerra, La destrucción de Troya). Los valores heroicos como la superioridad sobre los demás o la máxima importancia a la opinión social se ven reflejados en la Ilíada.
La Odisea narra, en alrededor de 12.000 versos y en hexámetros dactílicos, las aventuras de Ulises, rey de Ítaca, a su regreso de Troya. El tema de La Odisea no es una guerra heroica, sino las aventuras de Odiseo y tiene un final feliz. Ulises llevaba 7 años retenido por la ninfa Calipso, cuando los dioses deciden que parta. Éste llega al país de los feacios y allí , en la corte del rey Alcínoo y de su hija Nausícaa, cuenta sus aventuras desde que salió de Troya. Los feacios lo llevan a Ítaca donde con su hijo, Telémaco, organiza un plan para acabar con los pretendientes de Penélope, su mujer. Cuando ésta manifiesta que se casará con quien mejor maneje el arco de Ulises, éste, se disfraza de mendigo y lo consigue. Al final se deshace de los pretendientes y recupera su poder en Ítaca. Ulises representa la superación de las dificultades usando la astucia, la paciencia y la entereza.
Además de la Ilíada y la Odisea, a Homero se le atribuyen unos himnos dedicados a diversas divinidades llamados “Himnos homéricos”.
En estos poemas, Homero agrupó leyendas, mitos y héroes cantados por aedos griegos durante siglos. Aunque no conocemos ningún poema de alguno de sus predecesores, sabemos que tiene toda una tradición oral anterior debido a la grandeza de estas dos obras y a la cantidad de rasgos que se encuentran en poemas épicos de otras culturas.
  • La propia lengua homérica era artificial y llena de arcaísmos, constituida básicamente a partir del jonio, pero con elementos de otros dialectos, como el eolio o el arcado-chipriota, con formas que en su época ya se habían perdido.
  • El uso de un lenguaje formulario –conjunto de frases hechas y expresiones fijas que se repiten continuamente y en lugares fijos-, propio de toda poesía oral y fruto de una larga tradición en la que los poetas orales, combinando estos elementos fijos, eran capaces de componer largos poemas de miles de versos y recordarlos fácilmente.
  • Uso de ciertos recursos estilísticos: comparaciones, catálogos, invocaciones a las Musas, digresiones (relatos que se alejan de la acción principal), escenas típicas que se repiten siempre en los mismos contextos y sin apenas variación.
Sin embargo, en la épica griega encontramos rasgos propios:
·         Los poemas eran mucho más largos, estaban organizados alrededor de las hazañas de un héroe con el que se entrecruzan otros personajes.
·         Presentan más intensidad y dramatismo en la acción y un mayor humanismo de sus héroes, dotados de virtudes como la amistad, el patriotismo, la fidelidad, etc.

Alba García Fornos (2º B)

sábado, 1 de febrero de 2014

Óstraka

Aqui tedes unhas imaxes de óstraka





A morte de Héctor


Héctor es el príncipe troyano, conocido como el domador de caballos, destacado entre sus tropas y es, junto con Aquiles, el héroe por excelencia de la Ilíada. Es él quien desencadena el final de la guerra con la derrota de Troya al matar a Patroclo y por consiguiente hacer que Aquiles renuncie a su ira y salga a la lucha clamando venganza.
Héctor logra prender fuego a una de las naves de los aqueos. Patroclo pide permiso a Aquiles para tomar sus armas y repeler el ataque y al mando de los Mirmidones hace huir a los troyanos, que creen que en realidad se trata de Aquiles. Pero Apolo acude en ayuda de los troyanos y golpea a Patroclo, que después es herido por Euforbo y rematado por Héctor. Éste toma la armadura de Aquiles y ordena la retirada del combate, evitando combatir contra Áyax por el cuerpo de Patroclo. Al enterarse de la muerte de Patroclo, Aquiles clama venganza y acepta deponer su ira. Héctor queda fuera de las murallas con intención de pelear con él, pero cuando lo ve huye y es perseguido por Aquiles dando los dos tres vueltas a la muralla de la ciudad. Atenea engaña a Héctor haciéndole creer que tiene en su ayuda a su hermano Deífobo y Héctor se enfrenta por fin a Aquiles, quien lo mata. Antes de morir le pide que honre su cadáver pero Aquiles se niega, ata su cadáver a su carro de combate, y subido en él da vueltas alrededor de la ciudad.

[Ana Cristina Maroño- 2º de Bac. C]